Rustig, gevoelig en trots in combinatie met edelmoedigheid en een zacht karakter: de Akita. Een Akita is stabiel, resoluut en bovendien erg mensgericht. Een Akita is tegelijkertijd ook zeer dominant en doorgaans niet gediend van honden van hetzelfde geslacht of honden van het andere geslacht die dominant overkomen, maar heeft echter een groot besef van de plaats in de roedel. Zoals het aantal superlatieven in dit antwoord al aangeeft, is de Akita een hond van uitersten. 

Een goed opgevoede Akita is zonder twijfel in alle opzichten een fantastische hond, maar men dient de opvoeding serieus te nemen en te allen tijde respectvol te blijven richting te hond. De Akita is geen twijfelaar en zeer resoluut. De Akita staat erom bekend dat zij het vermogen beheersen om mensen en situaties goed in te schatten. Dit maakt dat een Akita zelden of nooit blaft. Is er wel iets aan de hand, dan kan men op een Akita bouwen en zal de hond zonder enige twijfel in houding en gedrag de stadia van inschatten, waarschuwen en actie, doorlopen. Dat is een fijne bijkomstigheid als men zich in een gevaarlijke situatie bevindt, maar heeft men de Akita niet onder controle, is het dat zeer zeker niet. 

Dat is de reden waarom het wordt afgeraden om als onervaren hondenbezitter aan dit ras te beginnen. De Akita is het meest complexe ras en onthoud dat zelfs hondentrainers zich er vaak geen raad mee weten. Cesar Millan, van het welbekende tv-programma The Dog Whisperer, was weinig succesvol in zijn pogingen om Akita’s te ‘veranderen’. Dit heeft echter meer te maken met zijn benadering naar de hond toe, dan met het ras. De Akita is een gevoelshond en zij verwacht een aan de baas gelijkwaardig maatje te zijn. Vanwege de aard van de Akita laten zij zich niet graag in een andere rol dwingen.

De Akita werd vroeger ingezet voor de jacht op beren en groot wild waardoor de Akita van nu een geboren jager is. Het sterke jachtinstinct is dan ook zonder twijfel één van de voor het dagelijks gedrag bepalende eigenschappen van dit ras. Veel hondenrassen kennen een verleden als jachthond en dat is vaak goed merkbaar. Een deel van deze rassen werd (en wordt) alleen gebruikt voor het ophalen van een prooi. Andere rassen, zoals de Akita, gingen zelf op jacht. Deze laatste groep is doorgaans zeer intelligent en onafhankelijk. Dat wordt vaak verward met eigenwijs.

Het instinct en de drift om te willen jagen is bij veel rassen redelijk controleerbaar. Het instinct en de drift blijft, maar een goed opgevoede hond staat onder controle van zijn baas en kan indien nodig teruggefloten worden. Dat geldt voor de Akita, uitzonderingen daargelaten, vaak niet. Het is prachtig om te zien hoe oeroude instincten het overnemen zodra een Akita buiten komt. Altijd op zoek naar een prooi, altijd bezig met het afbakenen van het territorium en lopend/sluipend op een haast katachtige manier. De Akita is continu bezig met het scannen van ‘zijn’ omgeving en verkeert daarbij in opperste staat van paraatheid voor de jacht. 

Er wordt vaak beweerd dat een Akita een eigenwijs ras is. Wij omschrijven het als onafhankelijk en intelligent. De Akita is eeuwenlang gebruikt voor de jacht en deze moest zij grotendeels op eigen houtje volbrengen. De Akita moest dus zelf beslissingen nemen. Eigen initiatief werd niet alleen beloond, maar ook verwacht. In het dagelijks leven vertaalt dit zich naar een hond die niet blindelings elk commando zal opvolgen. Een Akita zal ervan overtuigd moeten zijn dat het zinvol is om het commando op te volgen.

Vogt-Koyanaga-Harada Disease, beter bekend als het VKH syndroom, is een auto-immuunziekte, d.w.z. auto-immuun gerelateerd met erfelijke implicaties. Men is van mening dat elke vorm van stress de ziekte kan veroorzaken. Symptomen zijn depigmentatie, haaruitval en blindheid.

Soms zijn er geen waarschuwingen, maar in de meeste gevallen toch echt wel, met depigmentatie en bindvliesontsteking als belangrijkste kenmerken. De ziekte treft slijmvlies gebieden, zoals de oogleden, mond, anus, vulva en soms de voetenzolen van de hond (de zwarte en gepigmenteerde huid en de vacht, met name rond de snuit en oogleden beginnen er vaak 'uitgewassen' uit te zien en worden uiteindelijk bruin). Er is een duidelijk zichtbaar verlies van pigmentatie in deze gebieden, van waaruit het vaak begint met korstigheid of blaren.

De ernst van de symptomen variëren van hond tot hond. Een interessant punt om op te merken is dat honden veelal worden getroffen op een leeftijd van 18 tot 20 maanden. Er is geen genezing, en er zijn geen methoden om fokdieren te testen op VKH. Er is tevens geen ras- of geslachtsvoorkeur bij deze ziekte, maar het kan op ieder moment toeslaan zonder duidelijke trigger. Het is een genetisch probleem en als zodanig zullen bepaalde lijnen het in zich meedragen, wat niet wil zeggen, dat als je een Akita uit een getroffen lijn hebt je met zekerheid kunt zeggen, dat het bij je hond tot uiting zal komen.

Het is voornamelijk een oog- en

huidziekte, waarbij verschillende

tekenen waar te nemen zijn. Het zijn

niet altijd duidelijk beschreven

gevallen, er is een grote variatie in

hoe het zich uit. Het kan een

plotseling begin met meerdere tekenen of een meer sluipend begin met verschillende vormen van aandoeningen zijn. In alle gevallen worden de pigmentcellen in het lichaam aangevallen. 

Als de ziekte zich op het oog concentreert is de kans het grootste dat de ziekte de dood tot gevolg heeft. De ‘aanval’ concentreert zich met als belangrijkste doelwit op de iris, met als gevolg dat de hond aan een zeer pijnlijke inwendige oogontsteking zal komen te lijden. In feite is het een ontsteking van de iris en vertoont het zich als een zeer kleine pupil met een gezwollen iris met vooral bindvliesontsteking. Vaak is dit het punt van een verkeerde diagnose, omdat het simpelweg lijkt op conjunctivitis (=bindvliesontsteking). Indien niet in detail belicht kan dit leiden tot een vertraagde diagnose en een falend behandelplan in later stadium. 

Zoals reeds gezegd, de ogen zullen zeer pijnlijk zijn en uveïtis vormt het grootste probleem van de ziekte. Huidbiopten zullen een diagnose van VKH kunnen geven, zeker gecombineerd met aanwezige oogproblemen. VKH is vooral een oculaire ziekte, maar de aangetaste huid is duidelijk aanwezig, waarneembaar opkomend op het eind van de ziekteverloop of juist vroegtijdig in een eerste stadium. De tekenen aan het oog zijn de meest verontrustende, maar vaak verkeerd geïnterpreteerd. Met de juiste behandeling kan een leven zonder pijn en zonder symptomen worden gehandhaafd, maar zelden voor meer dan 18 maanden. Sommige honden bezwijken eerder als de uveïtis en de daarop volgende schade te groot (en onomkeerbaar) wordt. Er zijn verschillende geneesmiddelen die kunnen worden gebruikt, waaronder vitamine E, Oxytetracyclin en Niacinamide, maar de werkzaamheid van deze geneesmiddelen zijn discutabel.

Om dit moment lopen er twee onderzoeken naar VKH (het diversiteitsonderzoek en het onderzoek van Animal Health Trust) en om progressie te kunnen boeken in deze onderzoeken is o.a. het verkrijgen van DNA van honden die met VKH getroffen zijn van groot belang. Dus heb je een Akita met deze nare ziekte en wil je graag bijdragen aan de onderzoeken, stuur dan een mail naar Inge McCulloch en zij zal je voorzien van alle benodigde informatie t.b.v. het afnemen van DNA.

Wij roepen voorafgaand aan en na afloop van uitzendingen van de film Hachiko (Hachi) op tot waakzaamheid en bedachtzaamheid: koop op basis van deze film geen Akita!

Toegegeven, het is een prachtige film en gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De trouwheid van de Akita wordt mooi in beeld gebracht en is zeer aanlokkelijk. Menigeen wil na het zien van deze film dan ook dolgraag zo’n lieve, trouwe, fluffy knuffelbeer. Laat je echter niet misleiden! In de film laat men namelijk ook heel veel niet zien. Zo had de echte Hachi ook minder leuke kanten.

Op foto’s van vroeger oogt Hachiko enigszins gehavend; één van z’n oren stond bijvoorbeeld niet meer rechtop. Een gevolg van gevechten/incidenten met andere honden. Het station, waar hij jarenlang op z’n baasje wachtte, was zijn territorium en dat verdedigde hij dus ook. Hachi was trouw, maar had net zo goed ook alle andere trekjes van een Akita.

De Akita is het meest complexe hondenras dat bestaat. Ze zijn zeer dominant, eigenwijs, moeilijk te trainen en in bijna alle gevallen zeer intolerant naar andere honden van hetzelfde geslacht. De Akita is in de basis geen hond voor beginnende eigenaren en wie er toch aan begint, moet absoluut weten wat ‘ie doet. Het is daarom bijzonder belangrijk heel veel over hondengedrag en hondentaal te weten, teneinde je in staat bent goed met een Akita om te gaan en vervelende situaties te vermijden.

Wie een Akita wenst, zal eerst écht heel eerlijk en oprecht naar zichzelf moeten kijken. Heb je de kennis? Heb je een natuurlijk overwicht? Besef je echt waar je aan begint? Ben je bestand tegen een hond die zich nooit echt aan je zal onderwerpen? Stel jezelf daarom deze vraag: als de meeste gedragstherapeuten niet met Akitas kunnen omgaan, wat maakt mij dan als leek wel geschikt?

Geniet met volle teugen van deze prachtige film, maar laat het daar bij. Een Akita is voor de meeste mensen absoluut niet geschikt en vraagt niet om ‘gewoon een beetje aandacht’, maar om een ‘way of life’.

De ruiperiode is voor Akita-eigenaren onontkoombaar. Gelukkig houdt een Akita het meestal bij twee keer per jaar. Tussentijds verhaart hij in principe niet. Tijdens het wisselen van de vacht moeten baasjes echter wel in actie komen en dan hebben wij het niet alleen over heel vaak stofzuigen.

In het algemeen verhaart een Akita twee keer per jaar zeer omvangrijk. Gedurende deze tijd kunnen zich plukken haar ophopen in het huis. De vacht van een Akita komt er tijdens deze periode vaak uit te zien als een "bizon vacht", zoals wij het vaak noemen. Je kunt dan duidelijk zien waar de nieuwe vacht zich gaat vormen en welke vacht er af gaat. 

Ons advies is om tijdens te rui niet te snel een kam of borstel te pakken. Er worden dan haren los geborsteld die er nog niet aan toe zijn om uit te vallen en dit zorgt ervoor dat de ruiperiode vaak langer gaat duren. Versnellen van de ruiperiode kan wel, maar verwacht geen wonderen. Wacht tot de "bizon vacht’" meer tot uiting komt en ga de Akita dan wassen en droog blazen met een waterblazer/droger. De plukken haar zullen alle kanten opvliegen tijdens dit proces, maar uiteindelijk is dit wel de snelste manier om de ruiperiode door te komen.

Als de rui eenmaal voorbij is kan de Akita een kilo lichter lijken. De nieuwe vacht is namelijk nog niet volop aanwezig en moet eerst groeien. Een verstelbare halsband is daarom handig. Onze ervaring is dat dit echter niet voor iedere Akita geldt. De ene Akita heeft een vollere vachtstructuur dan de ander. Hierdoor ogen zij niet dunner en/of lichter, maar lijken zij enkel wat dunner in vacht.